Different shooting modes
مریم کیا
داشتن درک خوب از حالت های دوربین دیجیتال برای کنترل میزان نوردهی در عکاسی ضروری است.
چه مبتدی باشید و چه یک عکاس حرفه ای، باید بدانید که هر حالت دوربین در چه شرایطی کار می کند و چه زمانی باید از آن استفاده شود.
حالت های مختلف عکس برداری به عکاسان اجازه می دهد تا پارامترهای نوردهی ، به ویژه سرعت شاتر ، دیافراگم و ISO را کنترل کنند.
در حالی که حالت های خاص می توانند نوردهی دوربین را کاملاً خودکار انجام دهند، حالت های دیگری وجود دارد که به عکاس اجازه می دهد برخی یا همه پارامترهای نوردهی را به صورت دستی کنترل کند.
در زمان های قدیم ، چیزی به عنوان حالت دوربین وجود نداشت.
همه چیز دستی بود.
عکاسان باید دیافراگم، سرعت شاتر را به صورت دستی تنظیم کرده و نوع مناسب فیلم را برای دوربین های خود انتخاب می کردند.
آنها برای ارزیابی شدت و میزان نور ، دستگاه های اندازه گیری نور خاصی را به همراه داشتند که نور را اندازه گیری می کرد و اطلاعات نوردهی را ارائه می دهد ، سپس آنها را در دوربین های خود استفاده می کردند.
در سال 1938 ، كداك يك دوربين فيلم با نورسنج يكپارچه را معرفي كرد و در سال 1962 يك شركت ژاپني به نام "Topcon" اولين دوربين SLR را براي اندازه گيري نور از لنز به داخل دوربين معرفي كرد.
معنی این امر این بود که دیگر نیازی نیست عکاسان نورسنج مخصوص خود را حمل کنند.
دوربین این کار را برای آن ها انجام می دهد.
امروزه بیشتر دوربین های دیجیتال دارای انواع مختلفی از حالت های مختلف عکس برداری هستند که می توانند در شرایط مختلف مورد استفاده قرار گیرند.
در حالی که بیشتر دوربین های عکاسی برای سادگی به حالت های خودکار متمرکز هستند ، دوربین های پیشرفته تر از حالت هایی بهره می برند که امکان کنترل خودکار و دستی را دارند.
در اینجا چهار نوع اصلی حالت دوربین وجود دارد که امروزه در اکثر دوربین های دیجیتال یافت می شود:
1- مود P
2- مود S ( اولویت شاتر )
3- مود A یا AV ( اولویت دیافراگم )
4- حالت دستی یا M
در حالت "Program"، دوربین به طور خودکار دیافراگم و سرعت شاتر را بر اساس میزان نوری که از لنز عبور می کند برای شما تنظیم می کند.
دوربین سعی می کند بین دیافراگم و سرعت شاتر تعادل برقرار کند و بر اساس شدت نور ، این دو را کم و زیاد کند.
اگر دوربین را به سمت منطقه ای روشن نشان دهید ، دیافراگم به طور خودکار افزایش می یابد.
در حالی که سرعت شاتر را کاملاً سریع نگه می دارید.
با قرار دادن دوربین به یک منطقه تاریک ، دیافراگم به مقدار کمتری کاهش می یابد تا سرعت شاتر سریع داشته باشد.
اگر نور کافی نباشد ، دیافراگم لنز در کمترین عدد(دیافراگم حداکثر) باقی می ماند.
من شخصاً زیاد از این حالت استفاده نمی کنم زیرا به من کنترل زیادی در مواجهه با نور نمی دهد.
روشی وجود دارد که می توانید با حرکت دادن صفحه کنترل ، سرعت شاتر و دیافراگم حدس زده شده توسط دوربین را نادیده بگیرید. (در دوربین های نیکون شماره گیری در پشت دوربین است).
در حالت "اولویت شاتر"، شما به صورت دستی سرعت شاتر دوربین را تنظیم می کنید و دوربین بر اساس میزان نوری که از لنز عبور می کند ، به طور خودکار دیافراگم مناسب را برای شما انتخاب می کند.
این حالت در نظر گرفته شده است تا در مواقعی که حرکت باید منجمد یا تار شود ، مورد استفاده قرار گیرد.
اگر نور زیاد باشد ، دوربین دیافراگم لنز را به تعداد بیشتری افزایش می دهد که باعث کاهش میزان نور عبور از لنز می شود.
اگر نور کافی نباشد دوربین دیافراگم را به کمترین عدد کاهش می دهد ، بنابراین نور بیشتری از لنز عبور می کند.
بنابراین در حالت اولویت شاتر ، سرعت شاتر ثابت می ماند (آنچه را که روی آن تنظیم کرده اید) ، در حالی که دیافراگم بر اساس میزان نور ، به طور خودکار افزایش و کاهش می یابد.
من سعی می کنم از این حالت استفاده نکنم ، زیرا خطر گرفتن یک تصویر با نوردهی بیش از حد یا نور کم وجود دارد.
چرا؟
چون اگر مقدار نور محیط کافی نباشد و سرعت شاتر را روی عدد بسیار بالایی تنظیم کنم ، میزان نوردهی من به دیافراگم / سرعت لنز من محدود می شود.
به عنوان مثال ، اگر حداکثر دیافراگم لنز من f / 4.0 باشد ، دوربین قادر به استفاده از دیافراگم کمتر از f / 4.0 نخواهد بود و همچنان با سرعت شاتر سریع که من به صورت دستی تنظیم می کنم عکس می گیرد.
نتیجه یک تصویر کم نور خواهد بود.
در حالت "اولویت دیافراگم" ، شما دیافراگم لنز را به صورت دستی تنظیم می کنید، در حالی که دوربین به طور خودکار سرعت شاتر مناسب را انتخاب می کند تا تصویر به درستی نشان داده شود.
شما کنترل کاملی بر سوژه دارید و می توانید با عمق میدان بازی کنید، زیرا می توانید دیافراگم لنز را کم یا زیاد کنید و به دوربین اجازه دهید در اندازه گیری سرعت شاتر مناسب حساب کند.
اگر نور زیاد باشد ، دوربین به طور خودکار سرعت شاتر را افزایش می دهد.
در حالی که اگر در محیط کم نور باشید ، دوربین سرعت شاتر را کاهش می دهد.
تقریباً خطری برای داشتن عکس با نوردهی بیش از حد یا نور کم وجود ندارد که بیش از برای بیشتر شرایط روشنایی کافی است.
این حالتی است که من 95٪ از اوقات استفاده می کنم ، زیرا من بر عمق میدان کنترل کامل دارم و می دانم که تصویر در شرایط عادی به درستی نشان داده می شود.
سیستم های اندازه گیری در اکثر دوربین های مدرن بسیار خوب کار می کنند و من اجازه می دهم دوربین سرعت شاتر را برای من محاسبه و کنترل کند.
همانطور که از نامش پیداست ، حالت "دستی" مخفف کنترل دستی کامل دیافراگم و سرعت شاتر است.
در این حالت می توانید دیافراگم و سرعت شاتر را به صورت دستی روی هر مقداری که می خواهید تنظیم کنید.
دوربین به شما امکان می دهد کنترل های نوردهی را کاملاً کنترل کنید.
این حالت عموماً در شرایطی مورد استفاده قرار می گیرد که دوربین برای درک نوردهی صحیح در شرایط نوری شدید مشکل دارد.
به عنوان مثال ، اگر از صحنه ای با منطقه بسیار روشن عکاسی می کنید ، ممکن است دوربین به درستی میزان نوردهی را حدس بزند و بیش از حد در معرض نور قرار بگیرد یا در معرض قرار گرفتن در معرض بقیه تصویر قرار گیرد.
در این موارد ، می توانید دوربین خود را روی حالت دستی قرار دهید، سپس میزان نور را در مناطق تاریک و روشن ارزیابی کنید و با تنظیمات خود نوردهی را نادیده بگیرید.
حالت دستی نیز برای سازگاری مفید است؛ باید اطمینان حاصل کنید که سرعت شاتر و دیافراگم در چندین نوردهی ثابت هستند.
به عنوان مثال ، برای دوختن صحیح یک نمای پانوراما ، تمام عکسهایی که می خواهید کنار هم قرار دهید باید دارای سرعت شاتر و دیافراگم یکسانی باشند.
در غیر این صورت برخی از تصاویر تاریک تر می شوند ، در حالی که برخی دیگر روشن تر هستند.
هنگامی که سرعت شاتر و دیافراگم را روی مقادیر دلخواه خود در حالت دستی تنظیم کنید ، تصاویر شما دارای نوردهی مداوم خواهند بود.
امیدوار است از این پست لذت برده باشید.
سپاس که همراه همیشگی تیم مکث هستید.
نظر خود را بیان کنید...