Exposure Rules in Photography - Basic and Practical Tips - Last Part
سینا یعقوبی
طیف رنگی از سیاه به سفید با تنالیته مساوی بسیار باریک تر است. مثال خوب برای این روش عکس یک منظره در روز ابری است. ابرها به پخش شدن نور کمک می کنند و در نتیجه سایه روشن ها ملایم تر شده و سایه ها چندان تیره نیستند.
به خاطر داشته باشید هدف از تنالیته رنگی مساوی، سایه های خاکستری نیست بلکه کمترین حد از محدوده دینامیکی را شامل می شود. این عکس ها می توانند از یک قایق آبی در اقیانوس، پرنده ای سفید در آسمان ابری و یا یک جنگل پر از کاج باشند؛ این بدان معناست که قرار است از رنگ های مختلف که همگی مقدار نور مشابهی نیاز دارند عکاسی شود. مانند یک دشت پر ۔ از گل های وحشی. تمام تلاش شما باید به یافتن ترکیب صحیح عکاسی با طیف رنگی مناسب معطوف باشد.
نكته:اگر تازه، کار عکاسی را شروع کرده اید، به دنبال مناظری باشید که تم رنگی مساوی داشته باشند. برای مثال، با هوای ابری عکس هایی در فضای باز بگیرید. این طیف رنگی مقابل را محدود می سازد و به شما کمک می کند عکس دلخواهتان را | بگیرید.
HDR یا عکاسی با محدوده دینامیکی بالا، روشی است برای اجتناب از وسعت بیش از حد محدوده دینامیکی در تصاویر. یک عکس HDR معمولا ترکیب سه عکس یا بیشتر است که هر کدام نوردهی متفاوتی داشته اند.
با استفاده از نورهای مختلف برای ثبت همه سایه ها، تنالیته متوسط و سایه روشن، شما می توانید در یک منظره دارای کنتراست، كل طیف رنگی را ثبت کنید و با کمک نرم افزار کل تصاویر را به یک عکس HDR تبدیل کنید.
برای عکس HDR بهتر است با فرمت خام عکاسی کنید، حواستان باشد این عکس فضای قابل توجهی از کارت حافظه شما را اشغال خواهند کرد. همچنین همه عکس ها باید حتما از یک زاویه و بدون حرکت باشند پس به یک سه پایه هم نیاز دارید. یک بار که چنین عکس هایی در اختیار داشتید، به کمک یک برنامه تبدیل خوب مانند فتوماتیکس ( Photo Matix ) عکس HDR بسازید.
عکاسی های - کی ( عکاسی با نور بالا ):
می خواهید به قوانین عکاسی بچسبید؟ این اتفاق هیچ وقت در این وبلاگ نخواهد افتاد. بس بگذار ببینیم چطور می توانیم قوانین نوردهی را بشکنیم یا به زانو درآوریم و عکس هایی بگیریم که همیشه خوب به نظر بیایند.
حقیقت قضیه این است که چشمانمان تصاویر اوراکسپوز را نمی بینند، حتی با وجودی که به طور مداوم، دیافراگم خود را تنظیم می کنند ( اندازه مردمک
چشم ما با چشمانمان همیشه چیزها را با نور کمتر و یا بیشتر از حد صحيح مشاهده می کنیم. به همین دلیل، به جز عکس هایی که از منظر عکاسی اشتباه دارند، عادت نداریم چیزی را با نوردهی بالا ببینیم. اما مگر نه اینکه اغلب یک تصادف شانسی عکس های فوق العاده ای را به وجود می آورد؟ البته!
چند راه مختلف و اصولی برای شکستن قوانین نوردهی در یک عکس وجود دارد:
به طور اساسی، می توانید نور زیادی به عکس بدهید؛ با سرعت پایین شاتر، دیافراگم خیلی بزرگ، ایزو خیلی بالا و یا ترکیبی از همه اینها یا نور کمی وارد سازید. تمام قوانین نوردهی بالا را برعکس کنید.
حالا، من در جایگاهی نیستم که برای مردم قانون بگذارم یا آنها را به شکستن قوانین تشویق کنم اما با تجربیاتی که دارم بهترین عکس هایی که با نوردهی بالا گرفته شده اند متعلق به زمانی هستند که چشمان نقطه مورد نظر را پیدا کنند. شکستن یک قانون به معنای شکستن كل قوانین نیست. شما هنوز مجبورید راهی برای جذاب تر کردن عکستان پیدا کنید.
وقتی مردم با عکس شما ارتباط برقرار نکنند و بیش از یک نگاه گذرا نثارتان نکنند، این یعنی که شما اشتباه کرده اید. در واقع برای عکس هایی که خیلی روشن از کار در می آیند یک اسم وجود دارد، عکاسی با نور بالا ( های کی ).
در این روش عکاسی، تصاویر بسیار روشن، یک جور سفید دلنشین و زنانه اند. عکس های با نور بالا با کیفیت بالا، عمدتا حس معصومیت و بیگناهی را به بیننده القاء می کنند. این گونه عکاسی در فضاهای پر زرق و برق و یا صنعت مد کاربرد زیادی دارند.
کلکی که می توان برای بهتر کردن عکس های با نور بالا ( های کی ) و روشن تر کردن آنها به کار برد، پرهیز از سایه و کنتراست بالا است. اگر از هیستوگرام استفاده می کنید، جزییات سمت راست را باید در نظر بگیرید و در همان حال از سایه روشن های انفجاری اجتناب کنید.
برای گرفتن عکس های روشنی که به نور اضافه نیاز دارد، زمینه سفید را انتخاب کرده و دوربین را روی وضعیت دستی قرار دهید. این کارها در کل سبب می شود نور بیشتری به سوژه برسد و جلوه ای سه بعدی پیدا کند. البته این روش باعث می شود در مواقعی که نور ملایمی دارید به مانند یک نور شدید و خیلی زیاد، در نقاطی از عکس، که نمی خواهید اینطور شود، سایه های تیره ای به وجود بیاید.
با تکنولوژی امروز، تمام سر و صداهای یک دوربین دیجیتال می تواند ما را تحت تاثیر قرار دهد کاهش لرزش، تشخیص چهره، انتخاب وضعیت اتوماتیک و ...
یک مزیت بزرگ در دوربین های دیجیتال که همیشه برای جلب مشتری کاربرد داشته، امکان دستیابی به بالاترین سطح ایزو است. این مزیت به شما این امکان را می دهد که حساسیت دوربین را طوری تنظیم کنید که در نوردهی صحیح، مخصوصا در نور کم کمک کند.
خب این خیلی خوب است که دوربین شما می تواند ایزو را به راحتی به ۱۰۰۰ برساند ولی فقط به شرطی خوب است که نتیجه دلخواه را ثبت کند. هر زمان که سطح ایزو دوربینتان را بالا می برید، امکان به وجود آمدن نویز وجود دارد. در واقع هرچه ایزو را افزایش دهید شانس پدید آمدن نویز را زیاد کرده اید. نویز دشمن عکس های خوش آب و رنگ است و به عنوان یک قانون، همیشه ایزو را در پایین ترین حد ممکن نگه دارید.
حتی با یک دوربین کامپکت و سرعت شاتر ۱۵ ثانیه ای، می توان عکس زیبا و کم نویزی گرفت که به سبب ایزو پایین بوده است.
دوربین های اس. ال، آر معمولا به طور اتوماتیک برای شرایط و وضعیت های مختلف عکاسی، یک ایزو تعریف شده استاندارد دارند. اما متاسفانه دوربین همیشه انتخاب صحیحی ندارد و به شما یک عکس پر از نویز با ایزو بالا
ر ا می دهد که هیچ راهی برای درست کردنش وجود ندارد.
شما می توانید این مشکل را به دو روش حل کنید. به صورت دستی سطح ایزو را با توجه به وضعیت عکاسی و اولویت کار انتخاب کنید. این عمل مشخصا کنترل و به کار شما می بخشد اما وقت زیادی برای تنظیم می طلبد. راه دیگر این است که در فهرست برنامه ها، اندازه ایزو را به عدد دلخواهتان تغییر دهید. برای مثال، اگر می دانید که ایزو ۱۶۰۰ یا کمتر، عکس های خوبی به شما می دهد بس ایزو اتوماتیک دوربین را به این عدد برسانید. اگر به ایزو بالاتری نیاز دارید، می توانید به صورت دستی انتخاب اتوماتیک را لغو کنید. می توانید دوربینتان را به گونه ای تنظیم کنید که عکس های خام بیاندازد اما در نظر داشته باشید که این عکس ها جای زیادی در کارت حافظه اشغال می کنند.
آگاه باشید که هر دوربینی با دیگری تفاوت دارد، بعضی دوربین ها با ایزو بالاتر عکس های بی نظیری ثبت می کنند در حالی که باقی دوربین ها نمی توانند. ایزو نقش مهمی در نوردهی صحیح دارد اما با افزودن نویز کار شما را به عنوان یک عکاس سخت تر می کند.
باید بتوانید راهی برای برقراری تعادل بین ایزو بالا و نویز کم پیدا کنید. اولین راه، پیدا کردن دوربینی است که بتواند با ایزوی بالا عکس های قابل قبولی بگیرد و این به آن معنا است که یک دوربین اس ال آر خوب، پاسخگوی تمامی نیازهای شما است.
خوشبختانه در اینترنت منابع بی شمار و آماده به خدمت آن اندازه هستند که بتوانند شما را در انتخاب یک دوربین مناسب و شناخت امکانات جانبی اش یاری کنند. خصوصا اگر قصد دارید بیشتر در فضاهای بسته یا به روش لوکی ( Low Key ) عکاسی کنید، یا جاهایی که به فلش دسترسی ندارید، به دوربینی نیاز دارید که ایزو بالا را حمایت کرده و نتیجه مناسب به شما بدهد.
برای یادآوری کردن زمانی سعی کنید از پایین ترین ایزو ممکن استفاده کنید که تعادل صحیحی بین سرعت شاتر و دیافراگم برقرار گردد و نوردهی مناسب صورت گیرد.
با میزان حساسیت ۱۰۰-۲۰۰ عکس خوبی خواهید داشت، ۴۰۰-۸۰۰ قابل قبول است اما کم کم آثار نویز در عکس شما مشهود خواهد بود. برای یکبار هم که شده ایزو را بسیار بالا ببرید و هر چه عدد را از ۱۶۰۰ بیشتر کنید عکس های حاصله بسته به دوربین و سوژه شما متفاوت از کار در خواهند آمد.
آگاه باشید که هر دوربینی با دیگری تفاوت دارد، بعضی دوربین ها با ایزو بالاتر عکس های بی نظیری ثبت می کنند در حالی که باقی دوربین ها نمی توانند. ایزو نقش مهمی در نوردهی صحیح دارد اما با افزودن نویز کار شما را به عنوان یک عکاس سخت تر می کند. باید بتوانید راهی برای برقراری تعادل بین ایزو بالا و نویز کم پیدا کنید. اولین راه، پیدا کردن دوربینی است که بتواند با ایزوی بالا عکس های قابل قبولی بگیرد و این به آن معنا است که یک دوربین اس ال آر خوب، پاسخگوی تمامی نیازهای شما است. خوشبختانه در اینترنت منابع بی شمار و آماده به خدمت آن اندازه هستند که بتوانند شما را در انتخاب یک دوربین مناسب و شناخت امکانات جانبی اش یاری کنند. خصوصا اگر قصد دارید بیشتر در فضاهای بسته یا به روش لوکی(Low Key) عکاسی کنید، یا جاهایی که به فلش دسترسی ندارید، به دوربینی نیاز دارید که ایزو بالا را حمایت کرده و نتیجه مناسب به شما بدهد. برای یادآوری کردن زمانی سعی کنید از پایین ترین ایزو ممکن استفاده کنید که تعادل صحیحی بین سرعت شاتر و دیافراگم برقرار گردد و نوردهی مناسب صورت گیرد.
با میزان حساسیت ۱۰۰-۲۰۰ عکس خوبی خواهید داشت، ۴۰۰-۸۰۰ قابل قبول است اما کم کم آثار نویز در عکس شما مشهود خواهد بود. برای یکبار هم که شده ایزو را بسیار بالا ببرید و هر چه عدد را از ۱۶۰۰ بیشتر کنید عکس های حاصله بسته به دوربین و سوژه شما متفاوت از کار در خواهند آمد.
زمانی كه ايزو را افزايش مي دهيد:
همیشه این امکان وجود ندارد که از پایین ترین حد ایزو استفاده کنید آنهم به دلیل اینکه قانون عکاسی می گوید باید از کمترین سطح ایزو بهره گرفت. پایین ترین سطح ایزو تنها به درد وقتی می خورد که در روشنایی کامل هستید و از نوردهی طولانی و دیافراگم باز و یا ترکیبی از همه این موارد، استفاده می کنید.
وقتی با کمترین سطح نور، بیشترین سرعت شاتر و دیافراگم بسته کار می کنید باید دست به انتخاب بزنید. آیا به منظور جبران، سطح ایزو را بالا می برید یا سرعت شاتر و اندازه دیافراگم را تنظیم می کنید؟ پاسخ به سوژه عکاسی و نتیجه مورد نظر شما بستگی دارد.
دلیل اصلی انتخاب ایزو بالا برای عکاسی، جلوگیری از ایجاد نویز است. اگر ایزو دوربین را حسابی بالا ببرید چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ مشخص است که عکس شما پر از نویز خواهد بود برای بعضی از عکس ها چنین نمایی جالب نیست، ولی در عوض برای برخی دیگر کمی کمک گرفتن از نویز دیجیتال سبب می شود عکس در ناحیه صورت، حالت شن و ماسه ای پیدا کند و واقعی تر به نظر برسد.
نویز در عکاسی دیجیتال، مبحث پیچیده ای است. نویز زیاد، به عکس های پاپاراتزی ها جلوه سحر آمیزی می بخشد. شما می توانید آن را به عنوان یک مزیت در نظر بگیرید و اطمینان داشته باشید گاه عکس هایتان در جای مناسب به مقدار کافی از نویز برخوردار شده اند.
همچنین می توانید از نویز به عنوان یکی از خصوصیات عکس استفاده کنید. به عنوان بخش مهم عکس و یا به عنوان جلوه ویژه در نظر بگیرید.
نظر خود را بیان کنید...