Exposure Rules in Photography - Basic and Practical Tips - Part Two
سینا یعقوبی
دوربین های اس. ال. آر وضعیت های مختلفی برای سنجش نور دارند که به شما انتخاب نور مناسب را می دهند.
وضعیت های مختلف سنجش نور برای انواع برنامه های ترکیبی و شرایط نوری متفاوت به خوبی جواب می دهد. بنابراین شاید بد نباشد گاهی آنها را امتحان کنید تا به نتایج متفاوتی دست یابید.
در ادامه، وضعیت های متداول سنجش نور توضیح داده شده است. توجه داشته
باشید که بسته به مدل و مارک دوربین، این وضعیت ها ممکن است نام های مختلفی داشته باشند اما عملکردشان یکسان است.
معمولا به عنوان نور پیش فرض به کار می رود. با احتساب وضعيت ماتریکس، مدتی طول می کشد تا نور مناسب صحنه انتخاب شود و دوربین، بیشترین اندازه نور ممکن را دریافت کند. این وضعیت برای عکاسی از موضوعات هیجانی و مناظر وسیع با کنتراست پایین (مانند طبیعت) بسیار ایده آل است.
از مرکز نقطه فوکوس شما، یک مقیاس نور سنجی به کار می گیرد. این وضعیت تنها نوردهی صحیح به سوژه شما را در دستور کار قرار داده و بدون در نظر گرفتن محیط اطراف بهترین انتخاب برای عکاسی پرتره و ماکرو گرافی است. تنها مشکل این وضعیت، سنجش نور، تنها در نقطه فوکوس مرکزی لنز است.
یک وضعیت ترکیبی از سنجش های ماتریکس و نقطه ای است. این وضعیت اهمیت زیادی به اشیاء واقع شده در مرکز قاب را می دهد اما در عین حال سایر موضوعات اطراف را هم در عکس لحاظ می کند. وضعیت وزن مرکزی در شرایط طلوع و غروب و یا کنتراست بالای سوژه اصلی، کاملا به کار می آید.
یک راه خوب برای عادت کردن شما به سنجش نور دوربین این است که یک شی یا فرد را در مقابل پنجره ای قرار داده و با هر کدام از وضعیت های سنجش نور عکاسی کنید تا به نتایج متفاوتی دست پیدا کنید.
وقتی شما دارید در فضای بیرون عکاسی می کنید، بهتر است وضعیتهای گوناگون را بیازمایید تا ببینید کدام بیشتر به کارتان می آیند و نوردهی مناسب انتخاب کنید.
چه در فن عکاسی تازه وارد باشید، چه کهنه کار، باید برای تنظیمات ضروری آماده باشید تا بتوانید عکس هایی که واقعا می خواهید را ثبت کنید. گاهی این بدین معنا است که نوردهی جبرانی، دوربین را وادارد که نور عکس را کم و زیاد کند.
( طبق اصول سنجش نوردهی )
نوردهی جبرانی، تا حد زیادی در همه وضعیت های اتوماتیک قابل اجرا است. ( برنامه اولویت دیافراگم یا اولویت شاتر) و به دوربین اجازه تنظیم نور صحیح را بر اساس کاهش یا افزایش نور اضافی می دهد.
ارزیابی نور کافی در شرایط مختلف فرق می کند و از یک دوربین به دوربین دیگر تفاوت دارد. ما قصد نداریم همه آنها را توضیح دهیم. به گزینه نوردهی جبرانی در برنامه دستی دوربینتان نگاه کنید، همه چیز را به خوبی خواهید فهمید.
پیش از این، شما به وضعیت های نوردهی عادت داشتید و تنظیم نور جبرانی در دوربین تنها چند لحظه زمان می برد. به خاطر داشته باشید صرف یکی دو دقیقه وقت برای تغییر برنامه دوربین پیش از شروع کار و عکس های خوب داشتن ( دریافت نور جبرانی در بهترین حالت ممکن ) خیلی آسان تر و بهتر است تا اینکه پس از شروع فرآیند عکاسی، ناچار به اعمال تغییرات باشید۔
نكته: من فهمیده ام سنجش ماتریکس به مراتب کارکرد بهتری در دوربین های دیجیتال دارد. من پس از این تجربه دیگر هرگز از سنجش نقطه ای با وزن مركز استفاده نکردم. اگر برنامه سنجش ماتریکس من، به کلک های همیشگی جواب نداد، در عوض دوربین را کاملا روی وضعیت دستی قرار می دهم. برنامه بهتر را انتخاب کنید.
این همه صحبت پیرامون نوردهی صحیح خیلی خوب است. اما از کجا باید فهمید که نورده صحیح چیست؟ هیستوگرام ابزاری است که می تواند اطلاعات با ارزشی درباره نوردهی مناسب عکس شما ارائه دهد. گرچه شما نباید اساس نورپردازی خود را منحصرا روی اطلاعات هیستوگرام بگذارید اما در نوع خود راهنمای خوبی است و مشخص می کند چه جاهایی نیاز به تصحیح دارد. هیستوگرام شامل یک سری ستون است (معمولا ۲۵۶ ستون). این ستون ها ۲۵۶ سطح از روشنی که پیکسل های دوربینتان می توانند به آنها وارد شوند را ارائه می کنند. اولین ستون سمت چپ تماما سیاه است در حالی که اولین ستون سمت راست کاملا سفید است. بین ستون های سیاه و سفید همه تناژهای رنگی که دوربین شما قابلیت ثبت و ضبط آن را دارد دیده می شوند. زمانی که پیکسل های زیادی می بینید، (ستون یا نمودار) دورترین ستون چپ تا دورترین ستون راست، می تواند شاخصی برای نشان دادن نور کم یا زیاد باشد.
چند راه برای استفاده از هیستوگرام در عکاسی وجود دارد. برخی از دوربین ها، امکان آن را دارند که "هیستوگرام زنده" را هنگام عکاسی از سوژه نشان دهند. بسیاری از دوربین ها هم می توانند هیستوگرام را در وضعیت بررسی تصاویر نشان دهند (یا همانگونه که در برخی دوربین ها حالت نمایش عکس نامیده می شود) بعضی از دوربین ها هیستوگرام سیاه و سفید دارند که میانگین رنگ های به کار رفته در عکس را تخمین می زنند در حالی که برخی مدل ها سه هیستوگرام به هم چسبیده دارند و هر کدام برای یک رنگ اصلی اندر قرمز، سبز و آبی). نشانگر هیستوگرام در دوربین، کار شما را بسیار راحت می کند گر چه فقط به درد اطلاعات نور و رنگ نمی خورد. شما می توانید از هیستوگرام در نرم افزارهای مربوط به ادیت های ثانویه عکس بهره ببرید. (نرم افزارهایی مانند GIMP) ، فتوشاپ، دیافراگم و لایت روم).
نکته: مانیتور LCD در پشت دوربین به شما این امکان را می دهد که نور را دائما چک کنید. اما به اینکه به شما نوردهی دقیق پیشنهاد خواهد کرد اعتماد نکنید. این نمایشگر، خود اغلب برای دید مشکل دارد و از ابتدا به درستی برنامه ریزی نشده است. بیاموزید که چگونه می توان از امکانات هیستوگرام برای ارائه مناسب عکس بهره ببرید.
تصمیم پیرامون کم و زیاد شدن نون در زندگی عادی بسیاری از چیزها، سفید خالص نیستند بنابراین هیستوگرام شما که پیکسل ها در انتهایی ترین ستون راست را نشان می دهد، می تواند شاخص مناسبی برای محو شدن با روشن های عکس باشد. (نواحی از عکس که بی هیچ جزئیاتی کاملا سفید ظاهر می شوند) شي نمی توانید این جزییات را در مراحل پس از ثبت عکس دوباره بسازید. این خیلی مهم است که عکس را تنظیم مجدد کنید، آن را در سایز کوچک آماده کرده و با انتخاب سرعت بیشتر شات دیافراگم بسته تر یا حساسیت ایزو پایین تر به سمت چپ منتقل کنید. روی هم رفته، شما یک فرم کوه مانند برای هیستوگرام خود نیاز دارید که پیکسل های کم (یا کلا هیچ) در ستون سفید خالص داشته باشد. همان اطلاعات ذکر شده در هیستوگرام به ما می گوید که عکس مستعد کم نور شدن است. پیکسل های انتهایی ترین ستون چپ (سیاه خالص) می توانند به شاخص چینش عمل کنند، آن هم در مکانی که سایه های سیاه امکان ثبت جزییات را نمی دهند. باز هم شما می توانید با تنظیم نوردهی دوربین از چنین اتفاقی اجتناب کرده و عکس خود را قدری روشن کنید. در این مواقع هیستوگرام را به گوشه راست فرستاده و به نواحی تاریک قدری نور می دهیم.
تکیه بر اطلاعات هیستوگرام نیاز به کار مداوم روی عکستان دارد. برای مثال، اگر بخواهید یک عکس اصطلاحا نور کم، بگیرید میزان قابل توجهی از اطلاعات در ستون سیاه به چشم خواهد خورد. این قابل پیش بینی است. در عکس های نور کم بیشترین تنالیته رنگی در نواحی تیره و سایه دار هستند. همانند یک عکس نور زیاد که بیشترین داده ها در نواحی سفید است و هیستوگرام نیز بیشتر سفیدی و سایه روشن نشان می دهد. تنظیم اینگونه عکس ها بر پایه خلوص و اطلاعات هیستوگرام می تواند شما را به هدفی که از ثبت عکس دارید برساند.
هیستوگرامها شاخص های خوبی برای یافت محدوده دینامیکی عکس مورد نظر شما هستند. منظور از محدوده دینامیکی، محدوده تنالیته رنگ های روشن به تیره در عکس است. یک عکس با محدوده دینامیکی وسیع تمام طیف رنگی ستون های هیستوگرام، از تیره به روشن را دارا است. اگر عکسی در حال از دست رفتن بود، ممکن است لازم باشد شما تنظیمات نوردهی را کنترل کنید. این بدان معنا است که وقتی عکس شما بسیار روشن و یا بسیار تاریک باشد نمودارهای هیستوگرام در یک سمت تجمع می یابند. هیستوگرام ابزاری است که به شما در آماده سازی شرایط نوردهی کمک می کند. با کمی تمرین در خواندن هیستوگرام، ابزار کارایی در جیب خواهید داشت که به شما اطمینان می دهد عکس هایتان به بهترین شکل ممکن ثبت خواهند شد.
گاهی کم نور شدن عکس تا حدی رنگ ها را تقویت می کند. این اتفاق مشخصا در ساعت طلایی روز رخ می دهد. یک ساعت بعد از طلوع و یک ساعت مانده به غروب برای عکاسی ساعاتی هستند که در آن یک کوه معمولی مانند گنجینه ای از طلا به نظر می رسد.
وقتی مردم به قصد انتقاد به عکس شما نگاه می کنند، یکی از اولین ایرادهای آنها درباره نوردهی است. عبارت مخوفی چون "این عکس نور کمی گرفته" یا "بیش از حد نور دیده "یکی از بدترین چیزهایی است که کسی می تواند به من بگوید. این حرف یعنی من بلد نیستم با تجهیزات عکاسی چطور کار کنم.
- از بیست سال پیش تا کنون دوربین ها، بسیار بسیار پیشرفت کرده اند و قسمت اعظم این موضوع
به سبب ساخت امکانات اندازه گیری و تکنولوژی روز در دوربین های جدید است. دوربین ها به قدری به تکامل نزدیک شده اند که خود میزان نوردهی صحیح برای یک عکس را محاسبه می کنند. به عبارت دیگر بهانه ای برای نور کم و زیاد نیست. دلایل زیادی برای نوردهی است.
عکسی که نوردهی صحیح را به خود دیده، درست به نظر می رسد. اغلب عکس هایی که در اینترنت می بینید و یا آنهایی که در سینما و تلویزیون نشان داده می شوند، از نوردهی صحیح بهره برده اند. این عمل یکی از قوانین اساسی عکاسی است که هیچگاه نباید شکسته شود. بر فرض اینکه کار سختی هم باشد، گاهی ممکن است تنها به نور دادن زیاد یا کم بسنده کنید و در مراحل پس از عکاسی آن را اصلاح نمایید. این روش مزایا و معایبی دارد. چرا نباید یک عکس را کمتر از حد نور بدهیم
وقتی عکسی بیش از حد نور گرفت، با خودتان به جنگ و جدال خواهید پرداخت که رنگ ها را که تلاش کرده اید ملایم باشند در کامپیوتر بازیابی کنید و به عکس جلوه هایی چون حالت گلی (muddy) و یا شسته شده (
washed-out
) بدهید. به علاوه با روشن کردن عکس امکان به وجود آمدن نویز دیجیتال وجود دارد. این اثر بخصوص پس از استفاده از ایزو در عکس های روشن کاملا به چشم می آید.
اگر نور دادن کم به عکس ایده بدی است، بهتر نیست جانب احتیاط را بگیریم و به جای آن کمی نور بیشتر بدهیم؟ این واقعا به شرایط بستگی دارد. وقتی به عکسی نور زیاد می دهید در مرحله ویرایش سایه های سیاهی دیده می شوند و به اندازه نور کم با نویز مواجه نخواهید شد. به هر حال ویرایش اینگونه عکس ها، هم چالش خاص خود را دارد. وقتی عکسی نور زیاد دریافت می کند نواحی روشن، روشن تر می شوند و جزییات آن قسمت ها محو می شود و قابل بازیابی هم نیستند. این نواحی به رنگ سفید خالص در می آیند و به نواحی "Blown Out" یا همان - over exposure که در جامعه عکاسی با این اصطلاح بیان می شود عکس over شده شهرت دارند. برای جلوگیری از چنین اتفاقی به هیستوگرام توجه داشته باشید که به شما نشان می دهد نوردهي چه وقت کم یا زیاد است.
زمانی می شود که ناچار هستید برای یک عکس دست به انتخاب بزنید. به دنبال نوردهی صحیح در سایه روشن ها هستید و یا جزییات در سایه ها؟ هیچ پاسخ صحیحی وجود ندارد. کمی زمان در نظر بگیرید، در چند نوع نورپردازی مختلف عکاسی کنید و امید داشته باشید بهترین عکس را بگیرید اما اگر شما و سوژه تان برای زمان تحت فشار هستید، پاسخ بخش حیاتی، ترکیب بندی شما است و اطمینان یابید که به درستی نوردهی می شود. بقیه عناصر حاشیه هستند.
عکاسی ماهرانه با طیف وسیع رنگی (به عبارت دیگر، جایی که اطلاعات کامل هیستوگا هست) کار سختی به نظر می رسد. همانطور که قبلا گفتیم، دوربین شما طیف محدودتری نسبت به چشم انسان دارد پس نتیجه عکاسی می تواند به شکل سایه های منقطع و کنار هم و یا سایه روشن های شدید باشد. یا در برخی مواقع هر دو با هم. - بیشتر عکاسان برای بهبود ماحصل کارشان زمان زیادی را صرف هماهنگ کردن تنالیته رنگی عکس هایشان می کنند. عکاسی از مناظر با تنالیته رنگی مساوی، به این معنی است که شما معمولا می توانید از وضعیت های نوردهی اتوماتیک بهره ببرید. اغلب اوقات دوربین شما در حال موقعیت یابی مناظر مناسب و یافتن بهترین وضع نوردهی برای عکس شما است. عکس های ترکیبی با تنالیته رنگی مساوی، به راحتی نور مناسب را دریافت می کنند بنابراین مشکل نوردهی شما حل خواهد شد و وقت کمتری را صرف تنظیم نور دوربین می کنید. مطمئن باشید با تنالیته رنگی مساوی سایه های کوتاه و کنار هم و سایه روشن های شدید نخواهید داشت.
نظر خود را بیان کنید...